Het binnenste van Zwarte Gaten is onbekend terrein, maar het is wel van fundamenteel belang in de natuurkunde. Informatie van alles wat op een Zwart Gat valt, lijkt verloren te gaan.
Dat in strijd is met basisprincipes in de kwantum-natuurkunde. Men zoekt al lang naar een kwantummechanische beschrijving voor een Zwart Gat. 
Onze Nederlandse Nobelprijswinnaar Gerard ’t Hooft heeft een verrassende oplossing gevonden: Zwarte Gaten hebben helemaal geen binnenste. Het is letterlijk een gat in de ruimte, geen lege ruimte maar afwezigheid van ruimte.

De instorting tot een Zwart Gat verandert niet alleen de geometrie van de ruimte, maar het verscheurt ook de structuur van de ruimte (samenhang, topologie). Zonder binnenste kan er ook niets in verdwijnen. Het informatieprobleem wordt expliciet opgelost via gravitatie-interactie tussen invallende en uittredende fotonen. Op die manier kun je de kwantumstructuur van een Zwart Gat bepalen analoog aan de Coulomb-kracht in een waterstofatoom maar dan met de zwaartekracht.

De inleider legt uit wat we ons daarbij moeten voorstellen.

 

 

 

De meest gedetailleerde opname van het Zwarte Gat Sgr-A*

in het centrum van ons melkwegstelsel.

 

John Heise was vanaf de jaren 70 werkzaam bij SRON. Hij hield zich daar bezig met hoge-energie-astrofysica. Hij is de ontdekker van diverse röntgenbronnen in het heelal en zijn onderzoeksgroep localiseerde in 1997 voor het eerst de al 25 jaar ongrijpbare gammaflitsen.

Daarvoor ontving hij in 1998 de gedeelde Bruno Rossi prijs van de American Astronomical Society.

Hij is emeritus hoogleraar Astrofysica aan de Universiteit Utrecht.

In 2002 was hij een van de winnaars van de Descartes Prijs voor Europese samenwerking.